De ramadan loopt alweer op zijn eind en tegen de tijd dat jij dit stuk leest is het wellicht al voorbij. Zo snel is het gegaan deze keer. Ik weet niet of het alleen maar aan mij ligt maar ik heb echt het gevoel dat de tijd niet alleen maar snel gaat, maar echt voorbij raast. Hoe harder we rennen we hoe sneller de tijd lijkt te gaan en wij trekken altijd aan het kortste eindje. Wat we ook doen.
Ik ben me er dan ook steeds meer van bewust dat de tijd die ik met de kinderen heb en die me gegeven is om ze van alles te leren óók eindig is. Opvoeding duurt niet voor eeuwig. Wijze lessen daarentegen kun je tussendoor nog altijd strooien en
sprenkelen maar echt intensief opvoeden behoort dan tot het verleden.
Dit besef komt overigens ook pas later. Met de jaren mee. Ik stond er in elke geval niet zo expliciet bij stil dat het op een dag voorbij is. Sterker nog, ik hoopte dat het een keer voorbij zou zijn nadat ik de zoveelste gebroken nacht achter de rug had gehad. Ik kon me er niks bij voorstellen dat de tijd zou aanbreken waarin ik het zou betreuren dat het een keer ook écht voorbij is. Mijn inzicht wilde ik graag delen met mijn kinderen en daarom zei ik onlangs dingen als “ wat gaat de ramadan toch snel voorbij” en “op een dag ben ik klaar met jullie opvoeden he…”
Ik denk niet dat ze essentie echt hebben begrepen want ze glimlachten er stralend bij en het was aan hun gezichten af te lezen dat ze niet konden wachten op dát moment. Hoe had ik durven denken dat ze anders zouden reageren? Ze waren het
er wel over eens dat de ramadan wel heel snel ging. Dat dan weer wel. Maar dat de samenstelling die we nu hebben op een dag ó;ok voorbij zou zijn was voor hen nog veel te abstract. Veel te ver weg en misschien zelfs wel onwerkelijk.
Was dat niet hetzelfde toen wij nog zo jong waren? Hoe we ervan uit gingen dat dingen voor eeuwig zouden zijn, onveranderd. Elke avond aan dezelfde tafel met dezelfde samenstelling, dezelfde grapjes en irritaties. Maar net zoals de tijd toen heeft geraasd en alles heeft veranderd doet die tijd dat nu ook.
Het heeft ons de ramadan gebracht en weer meegenomen.
Ons achterlatend met de vraag of we de volgende ramadan bereiken en hoe en met wie we deze zullen bereiken.
De laatste tien dagen van de ramadan zijn aangebroken. Het is tijd om alles eruit te halen wat eruit gehaald kan worden. Immers, het is zo voorbij. Ik probeer dit dan over te brengen op de kinderen. Door ze bijvoorbeeld eerder wakker te maken voor suhoor, ze te vragen extra te bidden, samen quraan te lezen, sadaqa weg te geven,
etc.
Bovenstaande is makkelijker gezegd dan gedaan. In de praktijk loopt het helemaal niet zo vlot zoals ik graag had gehoopt. Wat zou het leven toch stukken makkelijker zijn als alle kinderen en jongeren gewoon meteen doen wat ze gevrgaagd wordt. Gewoon over het algemeen zeg maar. Ik heb weleens meegemaakt dat ik mijn kind vroeg om de kliko buiten te zetten en dat het dan volledig werd vergeten. Met als gevolg een overvolle kliko in mijn tuin. Lekker dan. Je kan het natuurlijk zelf doen om te voorkomen dat je met een volle kliko blijft zitten, maar je wil ze toch wel wat leren en wat verantwoordelijkheids gevoel meegeven. Soms gaat dat goed en soms moet je een plan b verzinnen om alsnog van het vuil af te komen.
Het is dan ook normaal eigenlijk dat het ook op dit gebied (islamitisch opvoeden) met vallen en opstaan zal gaan. Natuurlijk doen ze moeilijk, stribbelen ze tegen, zuchten diep en klagen bij steen en been dat ouders zo vervelend zijn. “JAHA…ik ga zo wudoe doen!” is een bekende kreet bij ons thuis. Gevolgd door de “ de badkamer is bezet.” Helaas is dat vaak een feit aangezienn ons kleine kamertje vaker wél dan niet bezet is. Daar kan ik niks tegen in brengen behalve voorstellen dat ze beneden de wudoe kunnen doen. En natuurlijk kan dat dan ook weer niet, want ze-moeten-
ook-naar-de-wc-duhh…
Kortom, de laatste tien dagen als ouder van een stel pubers is nog net zo een uitdaging als dat het was wanneer ze kleiner zijn. Maar daar waar je vooral geen tijd kan vinden en maken omdat die kleine koters alle aandacht opeisen ligt dat bij de
oudere kinderen iets anders. Ze eisen weliswaar niet alle tijd op maar ze zorgen er wel voor dat ze je hoofd stressen. Je wil als ouder tenslotte wél dat ze hun aanbiddingen verrichten, dat ze zoveel mogelijk uit de ramadan halen en dat ze niet
voor niks vasten. Like i said before, die engelen op hun schouders zijn aan het schrijven!!!
Precies wat ik ook zeg tegen ze: “ Alles wordt genoteerd, zorg ervoor dat je zoveel mogelijk mooie en goede dingen erin krijgt. En hoe makkelijk is dat tijdens de ramadan?”
Zo nu en dan dringen zulke woorden door en zie ik ze gehaast rennen naar de (nog steeds bezette) badkamer om toch die wudoe te verrichten. Toch die extra rakaa te bidden en toch die paar bladzijdes meer te lezen van de quraan. Dat geeft mij weer de tijd en rust om extra gebeden te verrichten en Allah te vragen om leiding en
vergiffenis.
Voor mij, ons, mijn kinderen, alle moslims wereldwijd. In the end moet wij niet vergeten dat alles mogelijk is bi idni Allah.
Daarom geldt dit wat ik ook altijd tegen mijn kinderen zeg, ook voor jou. Du3a doen deze laatste dagen van de ramadan is jouw meest krachtige sleutel en tool om in te zetten waarvoor je het ook wil. Doe het de dagen zijn zo om…
