De ramadan ligt alweer ver achter ons, moge Allah het accepteren. Ik hoop van harte dat iedereen de maand fit en fruitig is doorgekomen dankzij onze tips. Inmiddels is Eid el Adha inzicht en meteen aansluitend volgt de zomervakantie. Een onderwerp waar ik heel lang over kan doorgaan maar dat nu even niet doe. Ik heb namelijk wat anders te vertellen, wat uiteindelijk wel te maken heeft met de vakantie.
Na de ramadan en de meivakantie heb ik een besluit genomen.
Meryem moest weer aan de bak. Ik voelde aan alles dat het moment weer was aangebroken om mijn sport weer op te pakken. De klap die mijn gezondheid te verduren heeft gehad waardoor ik genoodzaakt was een stap terug te zetten (op alle vlakken) lag alweer meer dan zes maanden achter me. Tien maanden om precies te zijn. “Het is tijd…” zei ik dan ook dramatisch (achtergrond muziek) tegen mijn man (enthousiast) en de rest van het gezin, die me verveeld aankeken (ik had niks anders verwacht).
Mentaal was de knop om, maar het daadwerkelijk starten was een ander verhaal. De confrontatie aangaan met de gevolgen van mijn ziekzijn werkte een beetje verlammend en verder dan “het-is-tijd” kwam ik niet. Zolang ik mijn sportschoenen in de kast liet, kon ik mezelf voorliegen dat ik nog echt wel fit was. Dat ik na het traplopen nog net niet in coma viel (zie mijn vorige blog), wimpelde ik gemakkelijk af met ‘niet-opgewarmd-hoort-erbij’.
Gelukkig voor mij (voor de verandering) ben ik getrouwd met een sportcoach/freak. In tegenstelling tot mij stond hij te trappelen dat ik het sporten weer ging oppakken. Hij heeft me de ruimte gegeven om er naartoe te leven, maar toen het getreuzel hem te lang duurde heeft hij daar korte metten mee gemaakt. Chagrijnig maar toch dankbaar, een gekke combi ben ik die sportschoenen dan toch maar gaan zoeken. Alleen om erachter te komen dat míjn sportschoenen kennelijk helemaal niet zo stil hebben gezeten (gelegen) als de eigenaresse. Ze waren volledig afgetrapt.
“Het is tijd…” kondigde ik weer aan. “Voor een paar nieuwe schoenen!”….
#wordtvervolgd