“Wat kregen jullie vroeger mama?” een vraag die ik onlangs heb gekregen van één van de kinderen naar aanleiding van Eid el Fitr.
“Niks…”antwoorde ik. Waar ik toch weer heel snel op terug kwam, want dat was niet waar. Het is bijzonder om te merken hoe ik iets krijgen alleen heb gemeten aan een cadeau. Iets krijgen kan op zoveel verschillende manieren.
Onze Eid el Fitr vroeger was misschien niet zo uitbundig zoals dat nu in veel huizen wordt gedaan, er werd wel degelijk moeite voor gedaan. Zo kroop mijn moeder altijd achter de naaimachine om de mooiste creaties te maken voor haar twee dochters. Mijn moeder was overigens een trendsetter, want dat twinning…dat deed zij toen al. Het waren de mooiste jurkjes die ze voor ons klaar maakte. Helemaal en compleet gestyled met schoentjes, haaraccesoires, armbandjes, ringen, kettingen, en zelfs tot aan het ondergoed. Niks werd aan het toeval overgelaten. Ook voor haar zonen (mijn broers) waar ze er vijf van had ging ze alle winkels af om te zorgen dat ze van top tot teen in het nieuw werden gestoken. Dat was geen goedkoop grapje, ook in die tijd niet aangezien de meeste huishoudens het rond moesten zien te breien met één inkomen. Zo ook bij ons. Om te zorgen dat ze het toch rond kreeg begon ze al heel vroeg met inkopen en opzij leggen. Zij was de master in vooruit plannen en ik heb dat (jammer genoeg) niet van haar geërfd. Ik ben de meest ‘last-minute’ person ever.
Ik ben zo ‘last-minute’ dat ik op veel webshops de extra optie ‘zelfde-dag-bezorgen’ heb aanstaan. Waar ik heel dankbaar voor ben (en mijn kids ook, anders hadden ze geen Eid-cadeau).
Behalve zorgen dat al haar zeven kinderen voorzien waren van een nieuw Eid-outfit bakte ze rustig een week lang koekjes. Wanneer ik zeg koekjes bakken dan heb ik het niet over een kilootje of zo, maar kilo’s. Er werden complete emmers (gehaald bij de plaatselijke friettent door mijn tegenstribbelende puberbroers) gevuld. Onze voorraad kast werd volledig volgestouwd met verschillende soorten koekjes voor Eid. Dit was voor ons, voor de buren, voor de vrienden, de kennissen en iedereen naar wie ze op bezoek ging en wie bij ons kwam. En she was good at it…echt, goed Allahoema barek. Mijn moeder was en is nog steeds een meester bakker als het gaat om bakken. Weer zoiets wat ik dus níet heb geërfd van haar. Ik heb het geprobeerd maar helaas…behalve heel veel stress, chaos in mijn huis en een paar keiharde koekjes waar je iemand mee kan vermoorden heb ik er niks aan overgehouden.
Daarnaast zorgde mijn moeder voor een schoon huis, lekker eten en een mooie dag voor haar gezin. Mijn vader was de kostwinner, mocht je je afvragen waar de vader is in dit verhaal. Die zorgde dat mijn moeder wat te rollen en uitgeven had he. De dag van Eid zelf werd er wat in ons handen gedrukt en daar waren we vervolgens dolblij mee.
Ik kwam dus op mijn antwoord terug en vertelde bovenstaande aan mijn kinderen. We kregen wel iets, maar dan anders dan hoe het er nu aan toe gaat. Andere tijden en andere behoeftes. Eid tegenwoordig wordt uitbundiger gevierd om meerdere redenen. Onze generatie heeft meer te besteden. We willen het belang van Eid onderstrepen en de kinderen het gevoel mee geven dat het iets prachtigs is. In ons geval weegt het ook nog eens mee dat we geen verjaardagen vieren of andere feesten. Eid is een mooie gelegenheid om extra uit te pakken. Ik kan bovendien oprecht genieten van de voorpret en hoe we in huis met z’n allen toeleven naar Eid el Fitr. Mijn dochter zei onlangs: “Ik kan de nacht van Eid bijna niet
slapen omdat ik zo aan het wachten ben op Eid.”
En dat bracht een glimlach op mijn gezicht. Want ook ik kon vroeger niet slapen de nacht van Eid. Ik kon niet wachten tot de nacht plaats maakte voor het eerste daglicht zodat ik eindelijk in mijn prachtige jurk kon gaan stralen die mijn moeder met zo veel liefde had gemaakt…
