De afgelopen week stond in het teken van oudergesprekken op de scholen. Zowel op het middelbaar onderwijs als het mbo. Ook de basisscholen waren hier volop mee bezig al heb ik daar niet meer mee te maken. Althans niet met mijn eigen kinderen. Het viel me op omdat ik er vanuit mijn werk indirect mee te maken heb.
Ik plande de gesprekken in en chaotisch als ik ben, slaagde ik er weer in om één dubbel in te plannen, een ander te strak op een eerdere afspraak en vergat ik één kind helemaal. Die was ook helemaal niet handig gecommuniceerd. Mijn dochter moest het via een linkje dat naar háár was gestuurd gaan regelen terwijl de rest allemaal naar mijn mailadres was verzonden. Dus bleef het ergens hangen en tegen de tijd dat ik me realiseerde dat zij geen afspraak had staan was het alweer te laat. Het vierde kind, de oudste daar hoef ik helemaal geen afspraak meer voor te maken. Want hij is voLwAsSen.
Als ik wil weten hoe hij het doet op school en zijn stage etc., dan moet ik hém eerst om zíjn toestemming vragen. Laat dat maar even bezinken mama’s (en papa’s) van jonge kinderen. Jah…daar had ik niet van terug toen hij mij dat, vorig jaar al, breed grijnzend van oor tot oor, vertelde. Loslaten, heet dat. En dat loslaten dat is nog wel een dingetje. Op welke leeftijd dan ook is en blijft loslaten lastig. Helemaal als het gaat om je eerste kind. Dit onderwerp krijgt nog wel een keer een eigen stuk want we gaan even terug naar het onderwerp oudergesprekken.
Echt aan het treuren om het feit dat ik niet meer hoefde op te dagen bij de oudste doe ik al niet meer. Op een gegeven moment wen je eraan en ik vertrouw ook op het band waar ik de afgelopen jaren hard aan heb gewerkt. Eentje waarbij hij de ruimte en veiligheid voelt om op mij af te stappen wanneer het nodig is. And again…loslaten.
Ik focuste me dan ook alleen op de rest die nog onder 18 is en dat waren er drie waarvan er één al vergeten was. Ik wist bij voorbaat al hoe de gesprekken zouden lopen en bij wie ik met een glimlach naar binnen en naar buiten zou lopen en bij wie ik chagrijnig naar binnen en naar buiten zou lopen. Dankzij de digitalisering en de apps om de voortgang van de kinderen op de voet te volgen (tot in het kleinste detail) zijn de gesprekken te voorspelbaar. Die apps zitten vol spoilers joh. Soms denk ik, alle fun is ervan af. Voor zowel het kind als de ouder.
Waar zijn de tijden gebleven waarin een kind zenuwachtig op zijn nagels aan het bijten was omdat pa en/of ma naar school moesten en zo achter die baggerresultaten zouden komen. Of andersom natuurlijk, De tijden waarin een kind niet kon wachten dat pa en/of ma eindelijk naar de school zouden gaan om de geweldige resultaten te horen van de mentor. Ik ben zo blij dat ik in een tijd ben opgegroeid zonder James bond en CIA gadgets waarbij mijn hele schoolleven voor mijn ouders te volgen was. Moet er niet aan denken.
Jammer genoeg voor de kinderen van nu behoren die (schimmige) tijden tot het verleden. Zij hebben weliswaar toegang tot een ontzettend wijde wereld waarin niks te ver lijkt te zijn, maar dit is een onderdeel van de prijs die daarvoor betaald wordt. Ouders die van alles al op de hoogte zijn en in sommige gevallen nog voordat het kind het zelf weet. Natuurlijk zijn hier ook voordelen aan verbonden. Uh voor de ouders. Het feit dat je al weet wat je te wachten staat kan natuurlijk ook fijn zijn. Zo krijg je niet ineens een hartverzakking wanneer je opeens te horen krijgt van de mentor dat je kind er helemaal niet zo goed voor staat. Zoals ik al zei, geen verrassingen meer. De leuke niet, maar de vervelende ook niet meer. In sommige gevallen heb je te maken met een plottwist. Dat komt echter maar heel zelden voor.
In dit geval was er ook geen plottwist. Voor geen enkel van mijn kinderen. Sterker nog, ik wist ze vooraf te vertellen wie wat zou zeggen bij welk kind. We maakten er een soort spelletje van en ik kreeg gelijk. Het was precies zo gegaan zoals ik het al had gezegd. Zelfs bij het kind waarvan ik geen afspraak had gemaakt wist ik al dat ik niks had gemist. Dat werd nog eens bevestigd na een telefoontje.
De inventarisatie is weer gedaan. Alle kinderen zijn beoordeeld. Er is gesproken, gespard, gepraat en gepland en we gaan weer kijken wat ze er weer van gaan maken. Ik wil hiermee zeggen dat een oudergesprek voeren echt niet iets is waar de meeste ouders (of docenten) zich op verheugen. Echter wordt het belang wel begrepen. Zo sta ik er ook in. Ik vind het vaak zo een extra taakje erbij om die kinderen weer op de huid te zitten. Tegelijkertijd is het ook echt nodig om samen te komen met de school zelfs als je al weet hoe het ervoor staat. Het zorgt aan alle kanten weer voor een extra motivatie boost. Elke periode weer opnieuw.
Dus we zijn nu opgeladen…tot de volgende oudergesprek periode. En de oudste? Dat wordt nog vervolgd…
Hoe ervaar jij de oudergesprekken op school?
