Over het algemeen is er best veel te lezen over het gezinsleven met kleine kinderen. Moeders vinden het geweldig om van alles te delen over de uitdagingen die je dan hebt en hoe handenbinders die kleintjes zijn. Het leven met pubers en jongvolwassenen wordt echter minder gedeeld. Wellicht omdat het minder rooskleurig is en we alle tijd en aandacht nodig hebben voor die pubers?
Voordat ik jullie meeneem in mijn leven als moeder van vier pubers, waarvan één inmiddels al een volwassene is, stel ik ons eerst even voor.
Ons gezin bestaat uit een vader, moeder (Ik), een zoon van 18, een dochter van 17, een dochter van 15 en een zoon van 13 jaar. Het is je vast opgevallen dat er tussen mijn kinderen niet heel veel leeftijdsverschil zit. De eerste drie schelen exact anderhalf jaar ieder. Elk jaar schelen ze gedurende één maand maar één jaar. In juni zijn ze dan 18, 17 en 16 jaar, totdat het juli is en de oudste jarig wordt. Je kan je vast indenken hoe dat er aan toe is gegaan toen ze alle vier nog heel klein waren. Dat waren jaren om nooit te vergeten en tegelijkertijd om zo snel mogelijk te vergeten. Ze waren heftig, prachtig, vermoeiend, energie gevend, spannend, eng en nog heel veel meer. Het was alles in één tegelijk en soms denk ik bij mezelf ‘hóe heb je dat toch gedaan?’gevolgd door ‘dat heb ik toch maar mooi gedaan.’
Nu zijn die kleintjes zo klein niet meer. Als pubers is de uitdaging weer heel anders en ook nu is het weer all at the same time. Je weet toch hoe oudere mensen altijd heel wijs knikten en ons jonge moeders een soort van waarschuwden over de voordelen van kleine kinderen vs grotere kinderen. De kleine-kinderen-kleine-zorgen-grote-kinderen-grote zorgen uitspraak heeft iedereen vast een keer gehoord van een oma, moeder, tante, buurvrouw, of random enthousiast vrouwtje bij de plaatselijke supermarkt (true story). Ik weet niet of ik inmiddels officieel bij dat clubje hoor maar als een voorwaarde ‘grote kinderen hebben’ is dan i am definitly in! Dus ik mag met alle recht zeggen: Ze. Hebben. Gelijk.
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Over die grotere zorgen en natuurlijk ook de leuke dingen (die zijn er ook!) zal ik op the halallvillage gaan bloggen. Over hoe het nou is om vier van die jong volwassene op te voeden in een maatschappij dat ontzettend uitdagend is. Hoe het voor mij is als dochter van de eerste generatie dat ooit naar Nederland is gekomen, om mijn kinderen het beste van beide werelden mee te geven zonder ons geloof te verliezen. Een hele kluif kan ik je zeggen, maar wel de leukste, bijzonderste en eervolste. Voor meer kan je me ook volgen op www.instagram.com/meryem_elbakiouli terwijl je (met smart) wacht op mijn volgende blog.
Laat je in de reacties weten wie jij bent en wat jou heeft gebracht naar the halal village.
