Ik ben Sabrine en ik ben een jankerd. Ik huil bij blijdschap, verdriet, woede, teleurstelling…. Eigenlijk bij iedere denkbare emotie.
Op zich niks mis mee. Soms een beetje awkward, maar hey dat hoort er ook bij en dat mag. Althans, dat is wat ik mezelf wijsmaak.
Wanneer deze eigenschap wel een probleem wordt is in een ruzie. Dan worden tranen wapens die we (onbewust) gebruiken om de ruzie te “winnen”. De boodschap naar de ander luidt dan “Door jou huil ik! Ik ben zielig! Waarom blijf jij boos terwijl je ziet hoeveel pijn jij MIJ doet! Monster!!!”.
Dat is oneerlijk. Iemand die niet snel huilt heeft ook het recht om gehoord en erkend te worden tijdens een conflict, en iemand die huilt kan nog steeds degene zijn die vanuit pijn de ander onrecht aandoet.
Wat doe je dan als je, net als ik, geen controle hebt over wanneer de tranen beginnen? Eigenlijk heel simpel: ontwapen je tranen. Geef jezelf de ruimte om te huilen door simpelweg te zeggen: “Dit is iets van mij en het ligt niet aan jou. Wanneer ik het even moeilijk heb stromen bij mij snel de tranen. Jij hoeft daar niks mee te doen, en je mag ze zelfs negeren. Blijf luisteren naar mijn boodschap en verlies niet de focus door hoe ik er nu uitzie.”
Achter deze woorden zit een belangrijke boodschap: “Jij bent veilig bij mij en jouw emoties zijn, ook zonder te huilen, net zo belangrijk.”
Voor mij zat er ook een tweede intentie achter deze woorden: “Niet te veel naar me gezicht kijken want ik huil kapotlelijk!” Ik weet niet hoe ze het doen in films maar mijn rode ogen krimpen, mijn rode neus zwelt op en de snot…. O de snot. ALSJEBLIEFT negeer mijn gezicht, en luister naar mijn woorden!
Sabrine Matoussi
Relatiecoach
Volg op insta @sabrinecoaching
