Wij weten allemaal dat er verwachtingen zijn, in welke fase van het leven jij je ook bevindt. Je kent het wel.
Vrijgezel – wanneer ga je trouwen?
Getrouwd – waar blijven de kinderen ?
Ouder worden- waarom zijn ze nog niet op hadj?
Al die verwachtingen, eisen wij zelfs van onszelf.
‘Moeder van 2’.
Dat is het antwoord wat ik gaf afgelopen week, op iemands vraag hoeveel kinderen ik heb.
Of ik niet voor een derde wilde gaan?
De vraag vanuit iemand die ik niet goed kende, overrompelde mij.
Oprecht, nieuwsgierig of brutaal?
Is het oprechte interesse, nieuwsgierigheid? Of gewoonweg brutaal en ongepast?
Het is genormaliseerd.
Plots besefte ik; dit doe ik ook weleens, ik maak mij hier ook schuldig aan.
Ik vroeg laatst aan iemand of het niet begon te kriebelen. Weliswaar iemand die ik beter kende, maar vooralsnog. Je hebt geen inzage in iemands privéleven.
Realiserend dat zij op een antwoord wachtte. Reageerde ik met mijn beste glimlach; ‘Alhamdulillah’
In de dagen erop, las ik hierover interessante perspectieven vanuit de islam. Het bovenstaande is een voorbeeld wat toont hoe wij belangrijke eigenschappen en etiquette binnen ons geloof vaak niet overnemen, in hoe men met elkaar moet omgaan.
“Er is geen goedheid (te vinden) in veel van hun heimelijke gesprekken, behalve (in de gesprekken van) degenen die anderen aansporen tot liefdadigheid, of (aansporen tot) het goede, of verzoening nastreven tussen de mensen.”
(Soerat an-Nisaa’: 114)
Bovendien, zijn het niet de enige verwachtingen die wij moeten behagen, die van Allah swt?
Nooit genoeg? Nee, voor anderen zal dát nooit zijn. Maar neem genoegen met wat Allah swt jou én de ander geeft.
Ik ga hier bewuster mee aan de slag en jij?
