In de zomer van 2020 kreeg ik ’s nachts een verschrikkelijk telefoontje van mijn zus.
Mijn vader was met pijn in zijn schouder beland op de eerste hulp. Het was dit keer niet zijn hart. De SEH-arts vermoedde kanker. Furieus was ik. Hoe kon een SEH-arts dit zo makkelijk uitspreken zonder grondig onderzoek te doen én met de wetenschap dat we de rest van het weekend en wellicht nog langer in onzekerheid moesten zitten. En in onzekerheid zaten we. Totdat het vermoeden van de SEH-arts werd bevestigd door zijn longarts. Mijn vader had longkanker en mogelijk nog maar 1,5 jaar te leven. Wat weten zij nou, dacht ik nog. Allah is groot, alles is mogelijk. Er volgde een periode van leven tussen hoop en vrees.
Mijn vader was mijn grote voorbeeld. Het was een prachtige man, een liefdevolle vader en nog een betere echtgenoot, tot het allerlaatste moment. Ik keek met bewondering toe hoe hij zich volledig overgaf aan de wil van Allah swt. Hij bleef sterk ondanks alle mentale en fysieke pijn die hij gevoeld moet hebben. Hij was naar eigen zeggen niet bang voor wat hem te wachten stond. Op 6 mei 2021 keerde mijn vader terug naar zijn schepper. Moge Allah hem genadig zijn en hem de hoogste rang van het paradijs geven. Terugkijkend op deze periode ben ik dankbaar. Dankbaar voor de vooraankondiging van zijn terugkeer naar Allah swt. We hebben deze tijd zinvol met elkaar doorgebracht. Alles is gezegd. Veel tijd met elkaar doorgebracht en nog meer liefde met elkaar gedeeld. Alhoewel ik het geweldig had gevonden als mijn vader er nog was, geloof ik dat hij met de wil van Allah swt op een betere plek is. Voorwaar, aan Allah behoren wij, en voorwaar, tot Hem zullen wij terugkeren.
