Mijn leven was tot een aantal jaar geleden nagenoeg zorgeloos. Bijna alles ging mij voor de wind. Ik stond positief in het leven en ik had alles wat mijn hartje begeerde. Zo moest het leven zijn, toch? Wat ik mij toen niet realiseerde was dat wanneer alles gaat zoals je verwacht dat het moet gaan, er nauwelijks ruimte is voor ontwikkeling en dat je soms moet vallen om met een frisse blik op te kunnen staan. Al Hamdoelilah.
En vallen deed ik! Mijn leven veranderde een aantal jaar geleden drastisch. Alles wat ik kende, en wat vertrouwd voelde voor mij, was niet meer. Aanvankelijk was ik verslagen. Hoe ga ik hier ooit nog bovenop komen? Ik zette mijn gedachtes om in actie. Waarom gebeurde dit? Wat was de zin van al deze pijn? Alle antwoorden leiden mij tot mijn relatie met Allah swt. Een relatie die ik in alle eerlijkheid niet altijd de prioriteit gaf. Het moment dat ik tot dit inzicht kwam, veranderde alles voor mij. Al Hamdoelilah.
De pijn veranderde in sabr en dankbaarheid dat deze beproevingen op mijn pad waren gekomen. Het mooie is dat je hierdoor geen ruimte meer hebt voor wrok en woede. Ondanks alles sta ik nog steeds heel positief in het leven. Ik omarm mijn beproevingen. Mijn dankbaarheid voor de zegeningen die ik krijg is groter dan ooit. Ik moest ontkoppelen van dit leven om dichter tot Hem te komen. Ik ben er nog niet, maar ik ben zeker onderweg. Al Hamdoelilah.
